برای بررسی استفاده از دیوار سبز و تاثیر آن بر میزان انعطاف پذیری محیط داخلی با این مقاله از الو باغبون همراه باشید.

« در محوطه سازی منظور از واژه انعطاف پذیری ،ساماندهی فضای انسان ساخت و تغییر در آن برای دستیابی به شرایط، نیازها و کار بسته ای جدید است. از آنجا که عناصر سازنده ی هر فضای معماری تعریف کلیت آن هستند. برای دست یابی به فضای انعطاف پذیر، باید عناصر سازنده یا اجزای آن نیز انعطاف پذیر باشند. میزان اهمیت انعطاف پذیری در فضاهای بیرونی و درونی یکسان است.»

«ضرورت انعطاف پذیری از دو بعد در معماری قابل اثبات می باشد، یکی از نظر تئوری و دیگری تجربه های متعددی که در طول تاریخ معماری وجود داشته است.

از نظر تئوری، تغییرات مستمری هستند که روزانه، ماهانه و حتی سالانه در عوامل محیطی و عوامل انسانی رخ می دهند که این تغییرات به طور کلی در قالب سه دسته می باشند که عبارتند از: تغییر در ساختار جمعیتی، تغییر در ضوابط و استاندارد ها و تغییر در ارزش ها. معماری نیز به منظور تطبیق این تغییرات و حفظ کیفیت فضا، ناگزیر به تغییر می باشد.»

۱. مقیاس انعطاف پذیری

انعطاف پذیری در دو مقیاس کلان و خرد به کار برده می شود. «انعطاف پذیری در مقیاس کلان در مورد توانایی تغییرپذیری در کاربری کل ساختمان به مثابه یک واحد کلی و یا قسمت های عمده یک ساختمان است. بدین وسیله تنوع کاربری ها در محدوده ی حوزه افزایش می یابد.

انعطاف پذیری در این مقیاس به این دلیل که با تغییرات کاربری عمده و اساسی سروکار پیدا می کند، با الزامات طراحانه فراگیر و کلی ساختمان در می آمیزد، لذا ضرورت دارد که در این مراحل طراحی مورد توجه قرار گیرد و انعطاف پذیری در مقیاس خرد، قابلیت ایجاد فضاهایی خاص به منظور انجام گستره ی وسیعی از عملکرد ها را مورد نظر قرار می دهد.

این مقیاس از انعطاف پذیری عمدتاً با سازوکار زندگی اکثریت وسیعی از کاربران متعارف سازگاری دارد. این مقوله بر کیفیت محیطی در فعالیت ها و قدرت انتخاب روزمره اکثریت مردم تأثیر مستقیم می گذارد؛ لذا بسیار مهم و با اهمیت تلقی می گردد.

این مقیاس از انعطاف پذیری با تصمیم گیری های طراحانه ریزتر و جزیی تر درگیری پیدا می کند. بنابراین برای کاربران اهمیت حیاتی داشته و می توان در سطوح بعدی مورد بررسی قرار می گیرد.

معمولا در ساختمان ها بخش های متنوعی از امکانات بالقوه جهت تأثیر گذاری یا مداخله در انعطاف پذیری نقش دارند.

در اغلب ساختمان ها فضاهایی برای جای دادن تأسیسات و خدمات مشترک مانند راه پله ها و آسانسورها، داکت ها و … وجود دارد. این فضاها معمولا حوزه یا هسته ی مستحکم و با ثبات بنا محسوب می شوند که باید در جایی قرار بگیرند که برای کارکرد سایر فضاها محدودیت ایجاد نکنند.»

۲. سطوح انعطاف پذیری

انعطاف پذیری در سه سطح اعمال می گردد که عبارتند از: شکل فضا، اندازه ی فضا و طراحی جزییات فضا.

شکل فضا بر تعداد فعالیت های متفاوتی که میتواند در سطح مشخص انجام پذیرد، تأثیر میگذارد.

همچنین از نظر اندازه-ی فضا، غالبا فضاهای بزرگتر پذیرای گستره ی وسیعتری از فعالیت ها نسبت به فضاهای کوچکتر هستند.

اما وقتی اندازه اتاقها از یک مقدار مشخص تجاوز کند، سیر صعودی افزایش فعالیت ها کاهش می یابد. این بدین معناست که اندازهی فضا یک حد بهینه دارد.

در مورد جزییات فضا می توان گفت که عواملی مانند محل در، پنجره ها، کلید و پریزها و رادیاتورها میتواند بدون اعمال هزینه ی مضاعف تأثیر زیادی بر افزایش انعطاف پذیری داشته باشند.

۳. کاربرد دیوار سبز در انعطاف پذیری محیط داخلی

پس از توضیحات لازم در مورد ماهیت انعطاف پذیری و سطوح و مقیاس های مختلف انعطاف پذیری، لازم است به کاربرد دیوار سبز به عنوان عنصری جهت افزایش انعطاف پذیری ساختمان ها بپردازیم.
همانطور که پیش از این نیز اشاره کردیم، ایده آل ترین نوعِ انعطاف پذیری، انعطاف پذیری از طریق طراحی جزئیات فضا است.

دیوار سبز هم یکی از جزییاتِ طراحی است که باعث تقویت انعطاف پذیری چیدمانی درون فضا میشود.

طراحی و اجرای دیوار سبز در مقیاس خرد به کار میرود و امکان ایجاد دو فضای خاص با قابلیت تغییر در اندازه، در طرفین خود را به کاربر میدهد .

دیوارهای سبز علاوه بر تقسیم کامل محیط چه از نظر بصری، چه از نظر کاربردی، به راحتی قابل جابجایی است.

بدین ترتیب به راحتی در مواقع نیاز میتوان از ابعاد یک اتاق کاست و به ابعاد دیگری افزود. به عبارتی با استفاده از این دیواره ها فضای داخلی را تفکیک کرد و یا با قرار دادن آن در کنارهی دیواره های فضای دو طرف فضای داخلی، را تجمیع کرد.

مجموعه الو باغبون متشکل از متخصصین مجرب در زمینه درخت کاری، گل کاری، روف گاردن، طراحی و اجرای دیوار سبز، چمن زنی، طراحی و محوطه سازی باغچه، گلکاری باغچه و… چه در محل سکونت شما چه در محل کار شما و چه در فضای بیرونی، باغ، ویلا و….  فعالیت میکند.